Henriëtte Roland Holst-van der Schalk
Sombre gedachten schiep een sombre tijd,
het leven lag gelijk een schip in trage
wateren, en een stem sprak dat de lage
luchten alles omsloten voor altijd.
Er was geen licht, er was geen lucht: de handen
verslapten, omdat zij van hoop leeg waren;
denkers doken naar wreede trotsche maren
dat ze hun ziel behoedden voor verzanden.
Dichters wendden zich van de levens-sferen
wederbegeerend wat in d'eeuwen sliep,
of loken d'oogen en verbleekten diep
beproevende op hun hart te teren.
In den zwaren tijd die zoo langzaam streek
was 't dat een moedlooze berusting groeide
en opkwam mat geloof van de vermoeide
wereld wier ouden gang een eeuwge leek.
Maar onderwijl werd in beneden-lagen
ver van 't mistroostig ras dat heerschte op aard,
met smart ontvangen, en in pijn gebaard
de nieuwe kracht die ons omhoog zal dragen.
>
|